Dromen die kraken
Een half jaar geleden krijg ik de vraag of ik een driedaags congres voor artsen wil vormgeven en begeleiden - op een gigantisch schip. Met ruimte voor creativiteit, eigenheid en nieuwe ideeën. Ik vind het spannend – en zeg ja. Afgelopen weekend was het zover.
De torenhoge masten van de Vliegende Hollander kraken als we vanuit Makkinga vertrekken en de zeilen hijsen. In de groep heerst onrust. Het werk op de spoedeisende hulp eist zijn tol; velen zitten klem in de regeldruk van het ziekenhuis. Buiten is het noodweer. Onder dek word je zeeziek; de golven brullen onder de zware wind en aan dek is volop werk te doen. We trekken onze armen moe, onze handen ruw en de regen striemt over ons gezicht.
Als we ’s avonds aangemeerd zijn in het volle maanlicht valt de stilte over het schip. Onder dek vinden we de ruimte om te visualiseren, worden verlangens tastbaar en wordt uitgesproken wat eerder niet gezegd werd. Het wordt laat die nacht – niemand wil naar bed. Iemand kruipt achter de piano, de wijn vloeit en er wordt gezongen. Zondagochtend is kalm - de wind is gaan liggen. Al varend komen de ideeën in beweging, worden visies scherp, valt meer samen dan eerder leek te kunnen en zie ik overal wakkere gezichten.
Laat die herfst maar razen, denk ik; na storm komt stilte, en vanuit die stilte gaan we alles helder zien.
Salut,
Anne
