Ode aan het slapende idee
Ik leerde dat niet jij slapende ideeën wakker maakt maar slapende ideeën jou.
Dat het een privilege is dat jij ze vanuit de lucht naar beneden mag trekken en dat ze jou vervolgens in sneltreinvaart naar voren brengen. Dat ze je los kunnen zetten op wiebelende schroeven zodat je net een stukje helderder, iets meer boven de meute uit, net dat beetje hoger, frisser, met nieuwe blik en open hart dat tegemoet kan treden wat je nodig hebt om het idee te laten leven.
Ik leerde dat je ze kan zien, glashelder, zo duidelijk dat het lijkt alsof het een herinnering is en niet iets wat nog staat te gebeuren. Met kennis waarvan je niet wist dat het in je huiste wat ook waarschijnlijk in een hoekje had lopen slapen totdat jij het daar opraapte.
Ik leerde dat slapende ideeën wakker maken pionieren is. Vooruit gaan, dat je nadat je die beelden hebt gezien kan denken: nu ben ik er toch al? Waarom is dit er nog niet? Mag ik dan niet nu al doen wat ik daar zag, in dat huis, die plek, met die mensen, die visie die alles overnemende wilskracht om dat compleet te belichamen. Dat je vaker dan je dacht denkt: Mag ik er dan nu zijn alsjeblieft? Is het niet allang tijd dat ik?
Ik leerde dat ze je niet alleen wakker maken maar ook op je kop zetten, wanneer jij ze hardhandig uit de lucht hebt mogen trekken, alsof je zegt, zo idee. Nu gaan we jou eens tot uiting brengen en het idee lacht mee want die denkt precies hetzelfde.
Dat ze je tot je botten en nog net iets dieper door elkaar schudden, tot je grondvesting staat te trillen, je achterblijft met wijd opengesperde ogen en een mengelmoes van kinderlijk enthousiasme en met angst vermengde adrenaline. Ik leerde dat het je niet meer los laat, aan je kleeft, bij je leeft alsof het dat altijd al heeft gedaan en overal waar je gaat of staat voor je neus verschijnt.
Ik leerde dat je de tijd gaat proberen in te halen en overal om je heen de moed probeert op te rapen omdat je idee heeft bedacht dat jij zichtbaar gaat zijn, nog veel bloter en opener dan je altijd al was, dat je jezelf aangaat moeten kijken en leuk of niet dat wat je ziet aan de wereld moet gaan tonen.
Ook al je er niet over mag praten, ook als anderen zeggen maar nee dat is te gek, te schaamtevol of intiem, niet van jou maar van mij, en wat moet hij, zij, hen of mijn moeder er wel niet van denken. Taboes zijn er toch voor een reden nou laat me je daarin meenemen.
Tekst: Bowie Redman Barbiers
Wil je weten hoe Bowie het onbespreekbare bespreekbaar maakt? Lees en beluister haar op www.bowieredman.com
