Een groot taboe
In de jaren dat ik leider was van het team van Idéfix dacht ik dikwijls: “Naja, dit moet ik toch weten!?”. Ik ging te rade bij mezelf, draaide in rondjes, ging op m’n hoofd staan… Maar vond het antwoord niet. Ik ging dichtbij huis zoeken, stelde vragen binnen het team of dicht in die buurt en luisterde. Maar ik hoorde zoveel verschillende stemmen dat ik een beetje verdwaalde. Ik betrok af en toe een mentor, een wijs persoon die mij spiegelde. Dat hielp meestal wel, maar tijdelijk.
Bij andere leiders zag ik het ook: er heerst een groot taboe op niet-weten. Juist als herder van de kudde moet je toch het antwoord kennen, richting kunnen aanwijzen, voor de groep uitlopen?
In deze tijd is het niet-weten onder leiders groter dan ooit. Als samenleving zitten we midden in een gigantische transformatie. Dat gaat veel verder dan veranderen, waarin je van A naar B beweegt. Nu zijn we A voorbij, maar is er nog geen eindpunt zichtbaar. Dat is beangstigend, want kaders gaan wankelen en vallen weg. Maar als er van alles wegvalt, komt er ook ruimte. Een immense ruimte om wezenlijk te vernieuwen. To build back better.
We hebben leiders nodig die een wezenlijk andere visie op groei vervullen; niet langer gericht op concurrentie en conflict, maar op verbinding en ontwikkeling van alle betrokkenen. Deze nieuwe generatie leiders voelt intuïtief aan wanneer iets over is. Zij durft afscheid te nemen van het oude, wetend dat ongemak de brandstof is van vernieuwing.
Idéfix is weer terug naar klein. Ook ik heb met het team écht afscheid genomen van het oude, van elkaar, met een prachtige afscheidsceremonie eind vorig jaar.
Ik voel ruimte. Om een groep impactmakers te faciliteren die van elkaar willen leren. Die groep komt er dit jaar. Als een groot slapend idee dat wakker is geworden. Ik verheug me immens om te gaan starten, na een intensieve periode van bouwen, samen met Nicole Groothengel.
In dit jaarprogramma, Wakkere Leiders, vormen we een baken om als leider van en mee te leren. Leiders onder elkaar, mits goed begeleid, durven makkelijker kwetsbaar zijn dan in de eigen organisatie. Door te tonen dat ze soms in de war zijn, kunnen ze toe naar de angel van het probleem. Anderzijds kunnen ze ook tegen een stootje en willen ze tegenwicht ervaren; zien ze zuivere kritiek als tegengeluid om van te leren. In deze groep is er geen belang bij de keus die de ander maakt; er is immers geen werkrelatie. Daarom is er een open luisteren en leren - en komen de inzichten op een natuurlijke manier.
“Als je goed om je heen kijkt, zie je dat alles gekleurd is”, schreef K. Schippers. In elke situatie kun je vele kanten op. Er is geen één juist antwoord. Zolang we ons even in de ruimte van niet-weten durven begeven, is dat eigenlijk gewoon fantastisch.
Salut,
Anne
