De oogst
Meestal lukt het me wel, het vinden van de juiste woorden. Toch blijf ik stuntelen bij elke poging om de te beschrijven wat Idéfix in de tijd op de Bloemgracht heeft gebracht.
Op de allerlaatste Verhalenavond van Idéfix besloot één van de vertellers, Bowie Redman Barbiers, haar verhaal met een ode aan het slapende idee, in spoken word-vorm. In een ritmische cadans sprak ze woorden boordevol betekenis, die bij ons naar binnen denderden en ons met open mond achterlieten.
Ik zie nu dat haar woorden treffender beschrijven welke leerschool Idéfix was voor mensen die slapende ideeën wilden wakker maken, dan ik ooit zou kunnen.
In de volgende blogpost haar ode, woord voor woord. Opdat zij ook velen van jullie mag raken.
Als mens vinden we het vaak moeilijk te bevatten als iets afgelopen is. Ons hoofd kan wel begrijpen dat bijvoorbeeld deze baan, de tijd in deze stad, of deze relatie klaar is, maar vaak blijven we er dan toch nog lang in hangen.
Een wijs man hoorde ik daar laatst over zeggen dat wij 'belichaamde wezens’ zijn. Dat betekent dat we wel iets kunnen begrijpen, maar dat een ritueel helpt om een keus of transitie werkelijk te belichamen. Voor het team, dat er al die jaren met vereende krachten voor heeft gezorgd dat de deur van Idéfix altijd openstond, heb ik daarom een ritueel laten ontwerpen. (Dat is dus een vak! Check de website van de held Viktor Smalläning; Ritual at Work). Dat zal volgend weekend - op een magische en nog geheime plek - plaatsvinden. Ik zie ernaar uit én tegenop.
Door werkelijk te oogsten kan er ook ruimte ontstaan voor het nieuwe. Ik ben al een tijdje aan het broeden op het nieuwe en dat krijgt inmiddels vorm. Of eigenlijk: meerdere vormen. Ik zie er reikhalzend naar uit om het nieuws daarover de wereld in te slingeren - maar blijf nog even op m'n handen zitten.
Salut,
Anne
