Met klamme rug
Ik kwam hijgend binnen, met klamme rug. Ik was in een stad die ik amper kende, snapte niks van metrostations en was ruimschoots te laat. Vanuit de deur van de zaal die ik voorzichtig opendeed keek ik uit over vele hoofden, rijenlang. Daarvoor, op een podium, stond een oude man. Alleen zijn gezicht kon ik zien. Hij had grijs haar, een klein postuur. Zijn ogen stonden vriendelijk en hij sprak met een heldere, diepe stem.
Een paar mensen draaiden zich om, afgaande op het geluid van de deur. Ze keken verbaasd, geïrriteerd misschien, of geïnteresseerd. En ik wilde maar één ding: wegwezen. Wat had ik hier te zoeken? Al deze volwassen mensen hadden vast veel persoonlijke problemen om op te lossen. Maar ik niet. Ik was pas 19. Was gewoon nieuwsgierig, meer niet.
Maar ik bleef. En alhoewel ik dat weekend amper zelf met de billen bloot ging; ik leerde hard. Telkens kreeg ik diepe inkijkjes in de levens van anderen en hun relaties, in wat daarin schuurde en hoe er weer ruimte in kwam. Zelf schaafde ik wat aan het oppervlak, zag mezelf terug in de verhalen van anderen – en dat was eigenlijk al indrukwekkend zat. Er was dus een plek waar je kon leren over het leven zelf. Over emoties en over patronen, die ongemerkt de baas kunnen spelen, in een mens en tussen mensen. Niets en niemand tot dan toe had me hierover geleerd. Zeker school niet.
Vervolgens doorboorde ik een studie sociologie. Ik wilde leren over de dynamiek van groepen mensen. De onderzoeksthema’s waar ik in kon duiken fascineerden me, maar zodra ik tot generalistische analyses moest komen ging ik uit. Al die tijd voorvoelde ik; er zit iets in die systemen waardoor we allemaal bewogen worden. Iets gemeenschappelijks dat zich niet laat meten, maar des te sterker voelbaar is.
Sociologie bleek een omweg naar systemisch werk. In ieder sociaal systeem blijken wetmatigheden verankerd te zitten; of dat nou een familie, een organisatie of een land is. Die wetmatigheden kunnen met een systeemopstelling zichtbaar gemaakt worden. Fysiek, in een ruimte, voor je ogen. Daar ga ik dus van aan. Iedereen trouwens, die op dat moment aanwezig is in de ruimte.
Mocht je al langer twijfelen over het meemaken van een opstelling; het is een ervaring die raakt, of je nu zelf een vraag inbrengt of niet. Hier leg ik uit hoe opstellingen werken. Ik kan het je alleen niet op afstand laten proeven; dat kan alleen in het echt! Wie weet voel je dat het tijd is voor een dag die echt verbindt, nu na zoveel schijnbewegingen de lente werkelijk doorbreekt. Welkom!
Salut,
Anne
