Baldadig

 Hij ging vaak lukraak naar buiten, op avontuur. Op naar nieuwe mensen en open voor alles. Hij speelde spellen met vrienden aan tafel; competities vol vuur en plezier tot diep in de nacht. Hij verzeilde regelmatig in felle discussies en stopte niet voordat de kern was geraakt. Hij was baldadig, daagde uit, moest en zou zijn mening laten horen, maar luisterde ook goed naar anderen. Zo rekte hij zijn geest op. Hij spon nieuwe plannen en sprong zonder veel nadenken en vol energie in actie. Hij genoot van het onalledaagse en onverwachte; reisde het liefst lang en ver weg, op jacht naar andere gebruiken en culturen die in nabijheid niet meer vreemd voelden.  

Nu zit hij helemaal opgekruld in een hoekje, zijn armen over zijn knieën geslagen. Ik zie de vorm van zijn kleine schouderbladen door zijn shirt heen. Op zijn anders zo vrolijke en open gezicht verschijnt een frons, uit zijn keel klinkt een zachte grom.

Het kleine jongetje. Shit... Met een lichte schok dringt het tot me door: ik ben hem uit het oog verloren.

Niks spontane ontmoetingen, niks avontuur. Sterker nog: ik deed precies het tegenovergestelde. Maakte alleen af en toe voorzichtig een afspraak. Ik was amper buiten en trok naar binnen. Een neiging die versterkt werd door het moederschap, de lockdown en de lange donkere winter.

Intussen kon ik me buigen over een opdracht die ik mezelf had gegeven en die mijn volle concentratie vroeg. en inmiddels staat er, met dankzij de ongeëvenaarde steun, liefde en kunde van Eleni Meraki, een nieuw bouwwerk online. Een gloednieuwe website, die de kern vangt van Idéfix nu. Iemand vertelde me dat het als een landschap is waar je even in kunt verdwalen. Ik ben benieuwd wat jij ervan vindt! Hieronder krijg je alvast een indruk. 

Nu dit werk voltooid is, breekt een nieuwe tijd aan. Ik kan en wil weer luisteren naar het jongetje, dat trappelende vuur dat rammelt aan de poort. Want ook al is er in de wereld nog weinig veranderd, in mij is het anders. Spontaniteit is een spier: hij mag dan wat verslapt zijn, maar is er nog. In welke vorm? Hoe, wat en waar? Ik heb geen idee. Maar is dat niet precies hoe avontuur begint? 

salut,

Anne

“Ik zie de vorm van zijn kleine schouderbladen door zijn shirt heen. Op zijn anders zo vrolijke en open gezicht verschijnt een frons, uit zijn keel klinkt een zachte grom.”

 
Vorige
Vorige

Buigen voor de buiging

Volgende
Volgende

Met klamme rug