Het wisselspoor
Welkom in de tijd van de winterslaap. De dagen tussen kerst en het prille begin van januari zijn de meest statische van het jaar.
Nou.. dat heb ik gevoeld. Er kwam niets uit mijn handen. Ik herkende mezelf haast niet terug, wilde alleen maar naar binnen. Wel ging ik het Zwarte Woud in, een pikdonker bos waar het altijd vochtig is en mos tot hoog bovenin de bomen klimt, tot in de kleinste twijgjes. We liepen over gladde rotsen tot ver naar boven en kruisten steeds per bruggetjes een kabbelend ijskoud water dat steeds wilder en breder werd. Er was verder niemand te bekennen. Geen dier liet zichzelf zien.
Mijn voeten hadden mijn ogen nodig om niet uit te glijden. Het geluid van stromend water werd sterker. M'n blik werd omhoog getrokken en ineens stond ik oog in oog met een klaterende waterval. Mijn voeten leken zich vast te klinken aan de aarde en mijn ogen haakten zich vast aan het stromende water. Een tijdlang kon ik niets anders dan kijken naar de stroom.
En daar, betoverd door de waterval, voelde ik dat een grotere beweging in m’n leven eigenlijk al lang in gang is gezet en ik daar nauwelijks actief iets voor hoef te doen. Ineens kreeg ik een immens vertrouwen in de eigen loop der dingen; net als water kiest het leven de meest natuurlijke weg. Waar ik eind vorig jaar nog in een soort spagaat op een wisselspoor stond, weifelend tussen het oude en nieuwe, kon ik nu, diep in het woud, voelen dat de wissel al lang was ingezet. Door wie of wat? Ik weet het niet. Maar daar tegenover die waterval voelde me even minuscuul. Niet vaak kon ik zoveel leven ervaren in het heel klein zijn.
“Ideeën komen tot ons: ze zijn niet van ons. Dit idee heeft mij gevonden. Ik ben de geleider die dit naar buiten mag brengen”, vertelde Daan, een van de deelnemers van ons programma, mij laatst. En zo is het. Het is te gek om je in tijden groot en krachtig te voelen, vol richting en regie. Maar ook in het verstilde en naar binnen gekeerde gaat een ontembare levenskracht schuil. Dat is de kracht van de winter; als een onderstroom, die onafhankelijk is van wat wij denken, begrijpen of doen.
Het niet-weten is voor ons een groot taboe en is lastig te verduren. Maar alleen degene die heel stil wordt kan het antwoord horen op de vraag: wat wil er dit jaar door mij heen geboren worden?
Salut,
Anne
