Een nieuw perspectief
Op de dag voordat de lente doorbreekt, is het eigenlijk best gek om na te denken over de dood. Toch deden we dat, tijdens een bijzondere editie van de Verhalenavond vorige week.
We luisterden ingetogen naar de woorden van Susanne. Zij werd na 11 jaar corporate leven met gouden carrièreperspectieven wakker met de ingeving dat ze begrafenisondernemer zou worden. Hier sprak iemand die de oorsprong van geestdrift heel direct heeft ervaren, besefte ik me. Niets aan haar straalde doodsheid uit; eerder het tegenovergestelde. Sinds deze kanteling staat ze naar eigen zeggen volop in het leven.
Misschien is het juist het perspectief van de dood van waaruit je een heldere blik krijgt op je leven. Met een perspectief vanuit het einde, kunnen we ook kijken naar het nu, en naar het begin. De tijd daartussen is geen abstracte lijn; eerder een pad over een bergkam. Afhankelijk van welke kant je op kijkt, wordt het leven onder een andere hoek zichtbaar. Onderweg klinken oproepen tot avontuur, staan poortwachters in de weg, laat je ballast los en gebeurt er af en toe iets magisch.
We kunnen eindeloos plannen spinnen, maar het avontuur lonkt; daar waar de afgronden dieper zijn, maar het uitzicht weidser dan ooit. In de lente is de vraag: welke sprong durf jij aan?
Salut,
Anne
