Over Idefix — IDÉFIX

De weg
van Idéfix

Hoe het begon

Ik herinner me een helder ogenblik, in het toenmalige hoofdpostkantoor van Utrecht. Een indrukwekkend pand met een interieur vol glimmend marmer en het volume van een kleine kathedraal. Ik stond in de rij en verveelde me. Mijn gedachten dwaalden af en ik keek rond naar de andere wachtende mensen.

Allerlei vragen kwamen op: Wat houdt al deze mensen bezig? Wat doen ze nu in hun leven – en wat zouden ze veel liever willen doen? Welke stille fantasieën koesteren ze en houden ze nog voor zichzelf? Welke ideeën zullen altijd blijven steken in deze hoofden, in gedachten? Alsof ze in de rij stonden op hun beurt in het leven.

Het was de pijn op dat moment, het beknellende besef dat zoveel unieke persoonlijke ideeën onontwikkeld blijven, die het begin van Idéfix markeerde. De pijn die ik voel als mensen niet durven doen waar ze over dromen of praten.

Het huis van Idéfix

Vanaf dat moment bleken de juiste mensen mijn leven binnen te komen. Zo ontmoette ik Kirsten Flierman, met wie ik samen Idéfix oprichtte. Onze samenwerking zou zeven jaar duren. Daarin tilden we het werk en ons bereik steeds op een hoger plan. We begonnen met een groepsprogramma en gaven workshops op allerlei plekken. Ideeën werden werkelijkheid en wij waren daar de getuige van.

Uiteindelijk wisten we Idéfix een eigen pand te geven, een huis, op Bloemgracht 99 in Amsterdam. Het werd een magische plek, waar ongelofelijk veel ideeën zijn losgekomen om de wereld in te gaan. Overdag was de ruimte een werkplaats voor leden en een openbare koffiebar. ’s Avonds begeleidden we groepsprogramma’s en events, met ruimte voor bezinning, inspiratie en confrontatie.

Een ruimte voor inspiratie

experiment

en het échte verhaal

De kunst van het meebewegen

Kunnen meebewegen is een van de belangrijkste lessen die ik heb mogen leren tijdens het leiden van Idéfix. Idéfix was lang een twee-eenheid; Kirsten en ik vormden samen de plek en wat daar gebeurde. Zij besloot na een tijdje naar het oosten van het land te verhuizen, de natuur in met haar gezin. We namen afscheid met een bijzondere ceremonie.

Kirsten laten gaan was moeilijk, maar klopte. Daarna kon er een team om mij heen worden gevormd, vol ideeën, nieuwe perspectieven en dynamiek. We beproefden een nieuwe manier van werken, zonder vaste rollen. De jaren die volgden waren waanzinnig en uitdagend. Idéfix groeide en kreeg nog meer kleur.

Meebewegen bleek opnieuw de enige optie ten tijde van een oplaaiende pandemie. Alsof de crisis nog niet voldoende richting gaf, stortte in april 2020 ook het plafond van het monumentale grachtenpand in. Het was ineens glashelder voor mij dat dit het moment was om te gaan; op naar een nieuw hoofdstuk voor Idéfix. Alles was anders – en ook weer niet. Er was geen honk meer, geen vaste verantwoordelijkheid. Met het team bezegelden we ons afscheid met een ceremonie. En toen lag alles open; er kwam tijd voor bezinning.

Idéfix breidt uit

Na sluiting van het pand op de Bloemgracht kreeg het gedachtengoed vleugels. De reikwijdte groeit. Momenteel werk ik samen aan een nieuw collectief voor initiatiefnemers en aan een programma voor liefdespartners. Zo blijft Idéfix altijd in beweging.

Je bent welkom!